Waar je ook bent, ik zou het niet weten.
Niet in afstand of tijd te meten.
Maar ik heb je bij me,
diep in mij,
daarom ben je zo dichtbij.

***

De herinnering aan jou
nemen we nu mee
Zo gaan we steeds verder
alleen of met z’n twee

***

In stilte of met woorden
met een glimlach of een traan
jouw liefde blijft
voor altijd in ons hart bestaan

***

Vergeet-me-nietjes zaaide jij
in zoveel kleine dingen
in wie je was, in wat je zei
zoveel herinneringen

Vergeet-me-nietjes overal,
jouw naam bij mij geborgen
wij reizen samen door de tijd
voor altijd, nu en morgen

***

De gloed van de avond, het zonlicht verdwijnt
Wij lopen nu allen in jouw licht dat schijnt

***

Het leven is bijzonder
We staan er niet bij stil
Afscheid, leven zonder
Is wat niemand wil

***

Als je ouder wordt en niet meer weet waar je bent
Als je mensen ziet maar ze niet echt meer herkent
Als je toch blijft strijden om bij ons te leven
Dan hopen wij dat je nu de rust is gegeven

***

De strijd is gestreden
Jouw pijn is voorbij
Ik probeerde te helpen
Maar stond er zo machteloos bij
Je vechtlust was enorm
Je werd alleen zo moe
Onze liefde is voor eeuwig
In mijn hart neem ik je overal mee naar toe

***

Een nieuw begin
Alleen maar licht en liefde
En geen zorgen
Een mooie reis

***

Er is niets dat moeilijker is
dan de dingen te wensen en
te aanvaarden zoals ze zijn.
Wij vragen allemaal “Waarom?”
Het antwoord verstilt.
Er is geen antwoord.

***

Ik heb het leven lief
de mensen en de dieren
de zeeën en rivieren
de bergen en de dalen
de warme zonnestralen
en valt het doek dan dicht
nog even op het leven
een laatste glas geheven
ik heb het leven lief
Toon Hermans

***

Je moeder blijft je moeder
zo eigen en vertrouwd.
Je wilt haar niet graag missen
omdat je van haar houdt.
Maar eens dan komt de dag
dat je haar moet laten gaan.
Je verstand zegt dat het goed is
maar in je ogen blinkt een traan.

***

Langzaam ben je van ons weggegleden
elke dag een beetje meer.
Telkens werd je weer iets ontnomen,
de papa/mama van vroeger was je niet meer.
Wij zagen heel goed je stille verdriet,
maar helpen konden wij je niet.
Het is een gemis, een stille pijn,
dat je nooit meer bij ons zult zijn.

***

Langzaam zie ik hen gaan
die ik nog bij mij had,
de bocht om van het pad.
Wat gouddoorschenen stof,
dan wordt het in de hof
nog stiller dan voorheen.
De liefsten. -Eén voor één.
Ida Gerhardt

***

Stil ben je van ons heengegaan
Je hebt altijd voor ons klaargestaan
Geborgenheid en liefde heb je ons gegeven
Zo was je hele leven
Je was een schat voor ons allen
Je te moeten missen zal ons heel zwaar vallen

***

Zijn werk
Zijn kracht
Zijn interesse voor het leven
Zijn moed zo sterk
Hij heeft er alles voor gegeven

***

Huil maar niet omdat ik er niet meer ben,
maar glimlach omdat ik er was

***

Je bent niet meer
daar waar je was,
maar overal
waar wij zijn

***

Je was een rots in de branding
en koerste recht door zee
Je trotseerde storm en golven
alleen… je had de wind niet mee

***

Zwaar werden de dagen
en lang duurde de nacht
Hoe moeilijk is het vechten
bij het ontbreken van de kracht
Maar ondanks je verlies
van de strijd om het leven
Heb je ons een heel stuk geluk
en ontzettend veel liefde gegeven

***

Zoals een boot heel langzaam
achter de horizon verdwijnt
zo hebben wij de laatste jaren
stap voor stap
afscheid van je moeten nemen
wat blijft zijn onze herinneringen

***

Afscheid nemen, je wilt het niet
Het doet zo’n pijn, het doet zo’n verdriet
Afscheid nemen was deze keer
“Ga maar lief, vecht niet meer…”

***

Als het lichaam niet meer wil
en het leven wordt een lijden
kan men dankbaar zijn
dat God het komt bevrijden

***

Als ik de dingen niet meer weet,
als ik de namen niet meer ken
en wat ik weet meteen vergeet,
zodat ik onherkenbaar ben,
denk dan aan de weg door mij gegaan,
zo heb ik het niet voor niets gedaan.

***

Lieverd,
leven is als sneeuw
je kunt het niet bewaren
troost is
dat jij er was
uren, maanden, jaren.
Herman van Veen

***

Mam, toen ik
aan je ziekbed
jouw koude hand
in mijn warme
handen nam
werd jij het kind
en ik de vrouw
die wilde dat ze jou
kon geven datgene
wat je haar eens gaf:
leven.
Ida Vos

***

Als tranen een trap kunnen bouwen
en herinneringen een brug
Dan klimmen wij hoog naar de hemel
en nemen wij je gewoon mee terug.

***

Sterven doe je niet ineens,
maar af en toe een beetje
en alle beetjes die je stierf,
’t is vreemd, maar die vergeet je,
het is je dikwijls zelfs ontgaan,
je zegt ik ben wat moe,
maar op een keer dan ben je aan
je laatste beetje toe.
Toon Hermans

***

de bomen komen uit de grond
en uit hun stam de twijgen
en ied’reen vindt het heel gewoon
dat zij weer bladeren krijgen
we zien ze vallen op de grond
en dan opnieuw weer groeien
zo heeft de aarde ons geleerd
dat ál wat sterft zal bloeien
Toon Hermans

***

Alles is heimwee
wolken en water
alles is heimwee
naar vroeger – naar later
vroeger is over
later – een ster
gisteren is oud
en morgen nog ver
Toon Hermans

***

Verder van de wereld weg
elke dag een beetje
dichter naar de hemel toe
Elke dag een treetje
Toon Hermans

***

Een lege plek,
een groot gemis.
Een fijne herinnering is al
wat er nog is.

Jou te kennen,
vond ik zo fijn.
Je los te laten,
dat doet pijn.

***

Het leven was voor jou een schommel
die hoger zwaaide dan alle bomen,
en op het hoogste punt beland,
ben je in de hemel aangekomen.

***

Je schuilt nog altijd tegen mij aan
ook al ben je gegaan
Je bent nog altijd dichtbij
ook al ben je ver weg
Je bent nog altijd een deel van mij
ook al ben je er niet meer
Je bent nog altijd voelbaar
ook al ben je tastbaar
Je zult altijd dicht bij me zijn
ook als niemand je meer ziet

***

Afscheid nemen
is met zachte vingers
wat voorbij is dichtdoen
en verpakken
in goede gedachten der herinnering…

Is verwijlen
bij een brok leven
en stilstaan op de pieken
van pijn en vreugde…

Afscheid nemen
is met dankbare handen
weemoedig meedragen
al wat waard is
niet te vergeten…

Is moeizaam
de draden losmaken
en uit het spinrag
der belevenissen
en achterlaten en niet kunnen vergeten…
Dietrich Bonhoeffer

***

Samen plezier, samen op reis
samen een eenheid, samen eigenwijs
samen kwaad en samen goed
samen verdriet en samen weer moed
nu verder zonder hem dat doet pijn
te weten nooit meer samen te zijn.

***

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde,
nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.
Ik leverde bewijs van mijn bestaan,
omdat door het verleggen van die ene staan
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

***

 

De zon scheen
de vogels floten
de bloemen bloeiden
en toen werd het stil

***

Waarom zijn er zoveel vragen
Waarom is er zoveel pijn
Waarom zijn er zoveel dingen
Die niet te begrijpen zijn

***

Niemand gaat echt dood.
Iedereen leeft voort.
In andermans denken, doen en voelen
en als je goed geleefd hebt,
dan leef je na de dood
meer dan ooit te voren.

***

‘t Verlies was er al voor het einde
de rouw, voordat het afscheid kwam,
toen die onzekere verwarring
bezit van haar/hem nam.
Wij voelden mee haar/zijn stil verdriet.
Nu rouwen wij, maar treuren niet.

***

Als je echt van iemand houdt
iemand alles toevertrouwt
één die je echt weet wie je bent
ook je zwakke plekken kent
die je staat en vergeeft
één die ‘naast’ en ‘in’ je leeft
dan voel je pas wat leven is
en dat liefde geven is.

***

Zoveel soorten verdriet
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.
M. Vasalis

***

Het is ons maar geleend,
de vele mooie dingen.
Ons onbetwistbaar eigendom,
zijn de herinneringen.

***

Rust nu maar uit
Je bent nu bevrijd uit je lijden,
maar ach, wat is het zwaar
van jou te moeten scheiden.

***

De levensklok is ten eind gelopen,
‘t ijverig tikken is voorgoed verstomd.
Nu gaat voor hem/haar de hemel open,
tijdloos is de eeuwigheid die komt.

***

Dwars door de stille leegte
klinkt de echo van jouw lach.
Zachtjes, van een afstand,
alsof ik je daarnet nog zag.

***

Ik wou dat ik een vogel was met zachte, witte veren
en vliegen kon, heel hoog, naar jou
om nooit meer terug te keren.

***

In je hart leven mensen
die daar helemaal thuis zijn
en die daar blijven wonen,
zelfs als ze er niet meer zijn.

***

Rust nu maar uit, je strijd is gestreden.
Je hebt het zo ontzettend moedig gedaan.
Niemand kan begrijpen hoe je hebt geleden.
Niemand kan voelen wat je hebt doorstaan.

***

Opgewekt en zorgzaam, nooit vragend, nimmer klagend.
Moedig ging je door, steeds weer, tot op het laatste moment.
Het wilde niet meer.

***

Soms zou ik willen
dat gisteren nooit voorbij ging,
omdat vandaag alles zo anders is.

***

Opeens was er nog zoveel te zeggen.
Opeens was er nog zoveel te vragen.
Opeens is het te laat.

***

Samen nog zoveel plannen.
Samen nog zoveel te doen.
Onvoorstelbaar – onvoorspelbaar
wat de dood met deze plannen kan doen.

***

Er zijn tranen die niet gedroogd willen worden.
Er is verdriet dat niet gedeeld kan worden.
Er is een leegte die niet raakt opgevuld.

***

Abrupt weggerukt uit ons midden,
maar alles draait voort.
Je blijft in ons hart,
daar waar je hoort!

***

Langzaam vervaagden herinneringen,
gleden jouw gedachten weg
en nam je afscheid van ons.
Nu nemen wij afscheid van jou.

***

Het verlies was er al voor het einde.
De rouw voordat het afscheid kwam.
Toen die onzekere verwarring
bezit van je gedachten nam.

***

Geestelijke spinnenwebben
Gevangen in tijd
Geen grip hebben
Eindelijk bevrijd

***

Jij bent onvergetelijk geworden
in mijn leven.
Jij zult altijd in mijn gedachten zijn.
Ik zal nog van je dromen
en je stem nog horen.
Ik kan niet begrijpen
dat jij weg bent, voorgoed.
Jij bent onvergetelijk geworden
in mijn leven
Jij zult altijd met mij meegaan
op de levensweg.
Ik zal altijd heimwee naar je hebben.
Ik had je langer willen vasthouden.
Ik had je nog zoveel willen vragen.
Jij blijft een litteken
in mijn bestaan.
Jij blijft een teken
van liefde in mijn leven.
Jou gedenkend zal ik groeien
en krachtig worden.
Ik zal vol levensmoed verder gaan.
Jij onzichtbaar bij mij.
Marinus van den Berg

***

Als de horizon zover je kunt kijken donker blijft,
zonder een teken van licht,
als je hart vol verdriet is en misschien vol bitterheid
als schijnbaar alle hoop op nieuwe vreugde
en geluk verdwenen is,
eenzaamheid de toekomst lijkt
zoek dan zorgvuldig in je herinnering
ik vraag ’t je, naar de mooie dagen.
De dagen dat alles goed was, geen wolkje aan de hemel
de fijne gebeurtenissen,
die je samen hebt kunnen delen.
Laten die herinneringen de bron zijn
voor de moeilijke tijd die komt.
Vergeet de mooie dagen niet!
Want als je die vergeet komen ze niet meer terug!
Neem jezelf opnieuw in handen.
Vul je hoofd met blijde gedachten,
je hart met liefde en moed.
Dan komt alles weer goed.
Phil Bosmans

***

Als ik ga, moet je niet huilen,
want echt weg ben ik eigenlijk niet.
Mijn lichaam is nu duizend dingen,
heb daarom niet zoveel verdriet.
Ik ben het vuur, ik ben de lucht, ik ben het water, ik ben de aarde.
Ik ben de kleine jongen, spelend in het gras,
ik ben de sneeuw en de duizend dingen,
ík ben weer degene wie ik was.
En als je wakker wordt, bekijk dan de bomen en de blauwe lucht,
kijk naar de vlinders en de bloemen,
kijk naar de vogels op hun vlucht.
Want al die dingen, ja dat ben ik,
sinds ik mijn lichaam achterliet.
Al die dingen zijn mijn leven.
Dus zie je, echt weg ben ik niet.

***

Het einde van jouw leven,
is nog niet het einde van mijn relatie met jou.
Het einde van jou aan te kunnen raken,
betekent nog niet dat jij me niet meer raakt.
Het einde van het leven is nog niet het einde
van het geleerde, en het geleden verleden.
Ik ga wel verder, maar ik ga niet door zonder jou.
Jij was mijn eerste liefde,
zo heerlijk zo verrassend.
Zo vernieuwend zo onvergetelijk.
Je blijft in mijn geheugen, in mijn verhalen.
Ik ben mezelf niet, ondenkbaar zonder jou.
Ik spreek nog met je en jij antwoordt mij.
Ik hoop, ik geloof, dat jij ergens nog een oogje in
het zeil houdt.

***

Jouw stem klinkt niet meer
in ons midden.
Toch spreek je nog in
mijn hart.
Jouw ogen zijn nu gesloten.
Toch zie ik je soms
nog voor mij.
Jouw handen zijn stilgevallen.
Toch voel ik dat je me nog steunt.
Je naam zal steeds minder
genoemd worden,
maar ik zal je bij je naam
blijven noemen.
Ik vraag dat ze je niet doodzwijgen,
jouw naam niet vermijden.
Wie ik zo liefhad,
blijft leven over
de dood heen.

***

Waar mensen mensen zijn
die elkaar verstaan
Waar liefde liefde is
daarheen wil ik gaan
Waar het eeuwig vrede is
waar de zon schijnt
Waar een nieuwe wereld is
die niet meer verdwijnt

***

Waarom zijn er zoveel vragen
Waarom is er zoveel pijn
Waarom zijn er zoveel dingen
Die niet te begrijpen zijn

***

Zoals een boot heel langzaam
achter de horizon verdwijnt
zo hebben wij de laatste jaren
stap voor stap
afscheid van je moeten nemen
wat blijft zijn onze herinneringen

***

Je verleden bestond uit werken en een groot besef van plicht
Dit alles bepaalde steeds weer jouw gezicht
Je was een man van weinig woorden
Herkenbaar voor hen die echt bij je hoorden
Een vriend, oprecht, waar je altijd op kon bouwen
Jouw woord gaf ons een grenzeloos vertrouwen
Bescheidenheid stond in het vaandel van je leven
Liefde en vriendschap, dat is wat je altijd hebt gegeven

***

Weinig nemen en veel geven
Altijd hartelijk en warm
Als de mensheid zoals jij was
Was de wereld niet arm

***

Herinner mij,
maar niet in sombere dagen.
Herinner mij in de stralende zon
hoe ik was, toen ik alles nog kon.

***

En telkens weer zal ik je tegenkomen.
We zeggen veel te gauw: het is voorbij.
Slechts je lichaam werd ons ontnomen,
niet wie je was en ook niet wat je zei.

***

Als ik dood ben, treur dan niet
ik ben niet echt dood moet je weten.
Het is mijn lichaam dat ik achterliet,
dood ben ik pas als jij me bent vergeten.

***

Veel gelukkige jaren waren we samen,
samen waren we één.
Maar nu jij er niet meer bent,
moeten we zonder jou verder … dus alleen.

***

Hand in hand zijn wij gegaan
tot aan de drempel.
Moegestreden, door onze liefde omringd,
ben je van ons heengegaan.

***